BOLESLAVIA.PL

Najbardziej znaną postacią wywodzącą się z Bolesławca jest niewątpliwie Martin Opitz. Urodził się 23 grudnia 1597 roku w kamienicy stojącej na skrzyżowaniu dawnych ul. Gr. Kirchstrasse i Zollstrasse (obecnie Karpecka i Prusa), a należącej do rodziny Opitzów, której przodkowie zamieszkiwali od przeszło dwóch wieków nasze miasto.

Do zegara na ratuszu tak się już przyzwyczailiśmy, że prawie go nie dostrzegamy. Po prostu jest, bo jak może być inaczej? I tylko czasami, jeśli się zegar zatrzyma i pokaże nie ten czas, mrukniemy sobie pod nosem: "zwariował, czy co?". A on nie zwariował, po prostu ptactwo nieoczekiwanie zrobiło w maszynie zegarowej gniazdo i mechanizm został zablokowany.

Zginęły w pomroce dziejów dzielne drużyny wojów pierwszych Piastów. Odeszły w nieznane tradycje oręża polskiego, męstwo polskich obrońców Śląska. Rycerstwo śląskie coraz bardziej traciło polskie oblicze. Ostał tylko lud puszczaków rozsiany po osadach puszczańskich położonych między Bobrem a Nysą Łużycką. Zachował mowę i wiarę praojców aż do XVII wieku.

Każdy Bolesławianin wskaże gdzie znajduje się Plac Zamkowy, ale dlaczego taka nazwa dla tego zakątka miasta to już niewielu potrafi odpowiedzieć.
Obecnie znajduje się tu kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i Dom Parafialny. Już tylko nieliczni mieszkańcy pamiętają, że jeszcze nie tak dawno była tu zniszczona pracz wojnę świątynia protestantów. Powstała ona w XVIII w., w stylu późnego baroku na rumach dawnego zamku książęcego.

Od swych początków Suszki znajdowały się w dystrykcie (Weichbild) lwóweckim wiążącym właścicieli i mieszkańców wioski z lwówecką milą piwną, rzemieślniczą, sądem wyższym itp. Dość wcześnie wioska ta weszła w skład rycerskiego dominium w Skale, choć przynależność i stopień jej odrębności od dominium w poszczególnych okresach różnie się przedstawiała. Pierwsza wzmianka o wiosce wywodzi się z roku:

Grody we wczesnym średniowieczu przed powstaniem naszego państwa pojawiały się jako przejaw gospodarczy i społeczny działalności wielmożów wywodzących się z dawniejszej starszyzny rodowej, oraz najsilniejszych ekonomicznie grup społecznych w ramach wspólnot zwanych opolami. Dzięki swej pozycji społecznej i wojskowej byli oni w stanie wznieść dla siebie gródki. Z chwilą wejścia Śląska w skład państwa polskiego - starszyzna plemienia, której siedzibami były gródki, weszła do drużyn wojów piastowskich i drużyn kasztelańskich, aby wkrótce stać się rycerstwem.

Do najciekawszych zabytków, które nie dochowały się do naszych czasów należy niewątpliwie zamek bolesławiecki. Nie zachowała się żadna rycina, grafika lub jakiekolwiek inne przedstawienie zamku. Zarysy murów zamkowych widoczne są częściowo na dwóch grafikach FJB. Wernerha z I połowy XVIII wieku, przedstawiających panoramę całego miasta.

Mieszkańcy Bolesławca spa cerując po swoim mieście czy oprowadzając gości przychodzą często do rynku i zatrzymują się przed ratuszem. Jest to przecież centralny punkt najstarszej części miasta.
Tradycją miast w wiekach średnich było wznoszenie specjalnego budynku dla rajców miejskich. Tak było i w Bolesławcu. Pierwszy taki budynek stanął po wykupie wójtostwa w 1340 r. Płonie on w czasie wojen husyckich. Nowy murowany budynek został wzniesiony w 1432 r. Bolesławiecki ratusz nie został umieszczony na śródku rynku, lecz wyraźnie z boku placu targowego. Wyjaśnie nie tego pozostaje w bezpośrednim związku z przebiegiem głównego szlaku handlowego w obrębie miasta, który wbrew obowiązującej zasadzie nie wiązał się z żadną określoną pierzeją rynku tylko skierowany był po przekątnej placu. Wskazuje na to położenie dwóch najważniejszych bram: Dolnej u wylotu ul. Prusa i Górnej przy ul. Sierpnia 80. Główna fala ruchu komunikacyjnego związanego z arterią wschodnio-zachodnią miała kierować się ukosem przez rynek, gdzie krzyżowała się ze szlakiem kupieckim z południa. Ulokowanie bryły ratusza na uboczu wyjeżdżonego traktu było w pełni uzasadnione.

Rok 1392 przyniósł zasadniczą zmianę w życiu mieszkańców Bolesławca, wraz z całym księstwem jako jaworsko-świdinickim znaleźli się pod panowaniem Lugsemburgów władających Koroną Czeską. Początkowo życie mieszczan toczyło się normalnie, ale coraz częściej było przerywane przez napady uzbrojonych rycerzy - rabusi. W czasie jednej z takich akcji, miasto straciło 10 uzbrojonych strażników. W tej sytuacji rajcy miejscy zdecydowali o przyłączeniu się do przymierza 14 miast śląskich przeciw rycerzom - rabusiom. Działo się to wszystko w 1398 roku i wydawało się, że teraz nastąpi okres upragnionego spokoju tym bardziej, że przywileje miasta potwierdził król Wacław Luksemburski.